Een korte geschiedenis van fooien

Fooien zit ingebakken in de Amerikaanse cultuur, maar de oorsprong ervan is duister.

Fooien kunnen in de late middeleeuwen zijn begonnen toen een meester zijn bediende een paar munten gaf als een uitdrukking van goede wil. Tegen de 16e eeuw werd van gasten van Engelse herenhuizen verwacht dat ze aan het einde van het bezoek een "vail" of een klein bedrag zouden geven om de bedienden van de eigenaar te compenseren die boven hun normale taken werkten. Kerry Segrave, auteur van 'Fooien: een Amerikaanse geschiedenis van sociale gratuïteiten', legde uit dat in 1760 voetmensen, bedienden en bedienden van de heer allemaal vails verwachtten, wat tot grote kosten voor de gasten leidde.

De adel en aristocratie begonnen te klagen. Een poging om vails in Londen in 1764 af te schaffen, leidde tot rellen.

Tipping verspreidde zich al snel naar Britse commerciële vestigingen, zoals hotels, pubs en restaurants. In 1800 klaagde de Schotse filosoof en schrijver Thomas Carlyle over het geven van een fooi aan een ober in de Bell Inn in Gloucester: "De vuile boer van een ober gromde over zijn toelage, die ik liberaal vond, ik voegde er zes pence aan toe, en [hij] produceerde een boog die bijna de moeite waard was met een trap, vervloekt de race der flunkeys! '

Het is niet duidelijk wanneer het woord "tip" in het Engels komt, maar sommigen veronderstellen dat de oorsprong van het woord afkomstig was van Samuel Johnson. Johnson bezocht een coffeeshop met een schaal met het label "To Insure Promptitude", en Johnson en andere gasten zouden de hele avond een munt in de kom doen om betere service te krijgen. Dit werd snel ingekort tot "T.I.P." en dan gewoon tip.

Voor 1840 gaven Amerikanen geen fooi. Maar na de Burgeroorlog bezochten nieuwe rijke Amerikanen Europa en brachten de praktijk mee naar huis om te laten zien dat ze in het buitenland waren geweest en deftige regels kenden. Een redacteur van de New York Times gromde dat, zodra het fooien in de VS opkwam, het zich snel verspreidde als "kwaadaardige insecten en onkruid."

In de jaren 1900 beschouwden Amerikanen het fooien als de norm en werden ze in feite vaak bekritiseerd wegens overmatig gebruik. Engelsen klaagden dat "liberale maar misplaatste" Amerikanen te veel fooi gaven, leidende dienaren om zich tekortgedaan te voelen door de Britten. Evenzo, een 1908 Reizen magazine ontdekte dat Amerikanen overtraden maar slechtere service kregen omdat Amerikanen niet wisten hoe ze dienaren en servicemedewerkers moesten behandelen.

Toen fooien wijdverspreid raakten in Amerika, vonden velen het antithetisch tegenover democratie en Amerikaanse idealen van gelijkheid. In 1891 schreef journalist Arthur Gaye dat een tip moest worden gegeven aan iemand 'die wordt verondersteld minderwaardig te zijn aan de donor, niet alleen in wereldlijke rijkdom, maar ook in sociale positie'. "Fooien, en de aristocratische idee die het illustreert, is wat we Europa hebben laten ontsnappen," schreef William Scott in zijn anti-kantelen brochure uit 1916, "The Itching Palm", waarin hij betoogde dat het fooien even "on-Amerikaans" was als "slavernij."

In 1904 ontstond de Anti-Tipping Society of America in Georgië, en zijn 100.000 leden ondertekenden beloften om niemand voor een jaar fooi te geven. In 1909 werd Washington de eerste van zes staten die een anti-tipping wet accepteerde. Maar de nieuwe wetten werden zelden toegepast en tegen 1926 was elke anti-tipping wet ingetrokken.

Het fooien veranderde in de jaren zestig, toen het Congres overeenkwam dat arbeiders een lager minimumloon konden ontvangen als een deel van hun salaris uit tips kwam. Het minimumloon voor getipt personeel is $ 2,13, wat niet is veranderd in meer dan 20 jaar, zolang deze werknemers ten minste $ 7,25 aan fooien per uur ontvangen. Saru Jayaraman, auteur van Behind the Kitchen Door, legt uit dat een minimumloon van $ 2,13 betekent dat hun volledige loon richting belastingen gaat en dwingt arbeiders om van hun tips te leven.

Anderen hebben opgemerkt dat omdat obers leven van hun fooien, het fooien in de Verenigde Staten meer verplicht dan vrijwillig is, zelden betrekking heeft op de kwaliteit van de dienstverlening en gebaseerd kan zijn op discriminatie op grond van ras en seks. Hoogleraar Michael Lynns uitgebreide onderzoek naar kantelen suggereert dat deze geschiedenis en associatie met het geven van geld aan ondergeschikten de reden kan zijn waarom we vandaag blijven fooien. Lynn stelt dat: "wij fooi omdat we ons schuldig voelen omdat mensen op ons wachten." Deze maatschappelijke schuld werd naar verluidt genoteerd door Benjamin Franklin in Parijs, die zei: "Overtasten is om een ​​ezel te lijken: ondermijnen is om een ​​nog grotere ezel te verschijnen."

Om veel van deze problemen met het fooien te bestrijden, hebben een paar Amerikaanse restaurants, zoals Sushi Yasuda en Riki Restaurant, het nieuws voor het verbieden van fooien in hun restaurants bekend gemaakt en in plaats daarvan hun wachtende personeel hogere lonen betaald. In 2015 hebben verschillende restaurantgroepen ook tips verboden.