Top 10 mythen en stereotypen over Parijzenaars

Onbeleefde, luie intellectuelen? Think Again ...

Courtney: Dit is ook een stereotype van Franse mensen buiten de hoofdstad, en het kan soms een kern van waarheid bevatten (hoewel de stad veel perfecte en vriendelijke mensen telt). Het is een feit, Parijs is een grote metropool, en mensen gedragen zich hier wel eens op een humeurige en ongezonde manier. Maar voor elke keer dat ik grof of bruusk ben tegengekomen door een Parijzenaar, ben ik ook het dubbele aantal willekeurige daden van vriendelijkheid en vrijgevigheid tegengekomen, samen met aanhankelijke plagend, vrolijk geklets, enz. Ik denk dat je Parijzenaars moet meenemen op hun eigen voorwaarden. Ze reageren meer op oprechtheid dan op brede, geforceerde glimlachjes, en net als New Yorkers geven ze er de voorkeur aan om in de buurt te kletsen. Zeg wat je respectvol en zakelijk wilt en je hebt meer kans om gerespecteerd te worden. Dit kan even wennen zijn, maar het hebben van een gevoel voor zelf-humor en aanpassingsvermogen gaat hier een lange weg.

Lees gerelateerd:5 manieren om 'onbeleefde' service in Parijs te vermijden

Colette:Ik ben het er helemaal mee eens. In tegenstelling tot in de meeste grote steden in Amerika, zal een Parijzenaar zijn uiterste best doen om je de straat in te lopen om je de winkel te tonen waar je naar op zoek bent, of je met volledige oprechtheid vragen hoe je dag in het buurtcafé was. Wanneer Parijzenaars aardig en behulpzaam zijn, bedoelen ze het, wat in de meeste Amerikaanse steden verre van waar is, waar nepvriendelijkheid en plastic glimlachen soms regeren. Maar deze passie kan agressief worden als je de verkeerde kant opdraait, en ik heb hier meer de meest belachelijke uitingen van onbeschoftheid en menselijke lelijkheid gezien dan waar ook ter wereld. Wanneer een Parijzenaar in een slecht humeur is, weet iedereen het. Maar als ze in een goede bui zijn, weet iedereen dat ook. Wat snobbishness betreft, zou ik zeggen dat de enige keren dat ik het heb gezien, zijn nadat ik een paar ongeschreven Franse culturele codes heb gebroken, zoals het eten van boterhammen met pindakaas en jam tijdens mijn lunchpauze, of het knarsen van popcorn in een bioscoop.

Stereotype # 2: Parijzenaars zijn allemaal Sartre-lezende, kettingrokende intellectuelen

Films en tv-shows verbeelden routinematig de Parijzenaars als sombere existentialistische filosofen of dichters die de hele dag in de cafés zitten roken en politiek of kunst bespreken. De realiteit?

Colette:Er is geen betere manier om mensen te vinden dan in de metro van Parijs. Hier, in plaats van baret-dragende Proust-lezende filosofen, vind je negen van de tien mensen op hun mobiele telefoons - videogames spelen en vrienden sms'en, met electro-muziek die uit hun koptelefoon schalt. Parijzenaars in het algemeen echter houden nog steeds de cultuur in de hoogste achting, en de vele mensen die lezen in de metro zullen kennis maken met gestolen blikken van hun mederiefhebbers, die graag willen weten (en misschien beoordelen) wat er wordt gelezen. Buiten de metro zul je altijd dat kleine beetje Parijzenaars tegenkomen dat hun kick krijgt door Sartre's filosofieën in cafés in de stad te gooien terwijl ze aan het roken zijn (nu buiten op het terras), maar de gemiddelde Parijzenaar heeft zijn baret en grote ideeën verlaten thuis.

Lees gerelateerd: Is roken verboden in Parijs?

Courtney: Naar mijn ervaring zijn de drie meest voorkomende gesprekken die ik op straat, op het werk of tijdens een rondwandeling in cafés met onroerend goed, familieproblemen en eten bespreek, in willekeurige volgorde. Je hoort zelden iemand die de verdiensten van Foucault en Derrida bespreekt of nadenkt over de betekenis (minderheid) van het bestaan. Aan de andere kant waarderen Fransen over het algemeen de kunst op een manier die ik erg positief vind, en ik heb gehoord dat loodgieters de Franse dichter Rimbaud en barmannen over de politiek citeren. Het is absoluut een samenleving waarin kunst en 'grote ideeën' worden gewaardeerd. Je praat gewoon niet altijd over dat spul.

Stereotype # 3: Parijzenaars spreken geen (of zullen niet) Engels

Colette:Ongeveer tien jaar geleden was deze een beetje waar. Maar Parijzenaars hebben een lange weg afgelegd in het aanpassen van meer toeristisch-vriendelijke werkwijzen en leren Engels naar best vermogen. Ondanks hun bescheidenheid en immer aanwezige zelfspot, hebben de meeste Fransen een basiskennis van Engels, zo niet totale vloeiendheid. Engels is de internationale taal geworden, en terwijl de Fransen de neiging hebben om vast te lopen, hebben ze zich gerealiseerd dat ze hier niet aan kunnen tippen en het Engels moet blijven. Wat de Fransen echter nog steeds niet leuk vinden, is deveronderstelling dat ze Engels moeten spreken zoals jij. Dus als u naar buiten wilt, moet u groot lachen en uzelf verontschuldigen voordat u om die aanwijzingen naar de Notre Dame vraagt.

Lees gerelateerde functie: 5 manieren om 'onbeleefde' service in Parijs te vermijden

Courtney: Ik ben het eens. In mijn ervaring is er ook een grote generatiekloof: jongere Parijzenaars zijn opgegroeid onder de Europese Unie en in een veel meer geglobaliseerde context. Daardoor spreken ze sneller (en gemakkelijk) Engels. Ik stel voor om voor je reis een basisreis Frans te leren. Dat is een heel eind in het winnen van de lokale bevolking en het tonen van hun respect voor hun taal en cultuur, zelfs als je niet echt Frans spreekt.

Stereotype # 4: Parijzenaars zijn allemaal uberstylish en dun

Colette: Parijs is altijd beschouwd als een van de modehoofdsteden van de wereld, en in bepaalde chique en welvarende delen van de stad geldt dit tot op zekere hoogte. Stap in de wijken Saint-Germain-des-Prés of Champs-Elysées en je zou inderdaad kunnen wensen dat je je Crocs thuis had achtergelaten en dat dieet met een crash vóór de vakantie had gevolgd.Maar bedenk wel dat de prijs van onroerend goed in delen van Parijs meestal correleert met iemands vermogen om de dictaten van de mode bij te houden, en de ultra-chique gebieden zijn weinigen en ver tussenin. De meerderheid van de gewone Parijzenaren woont in de meer betaalbare buitenringwijken, waar huur de bank niet raakt en aankleden of het tellen van calorieën geen prioriteit is. Eén ding is echter waar: hoewel Parijzenaars niet altijd stijlvol en dun zijn, zijn ze bijna nooit slordig, ongeacht hun grootte, leeftijd of banksaldo. Zelfs een paar joggingbroek krijgt hier een nieuwe betekenis. Dus waarom niet een beetje nadenken over wat je op je rug legt voordat je uit je hotel stapt? Het is geen plek om de oversized tee en holey jeanslook te doorbreken.

Lees gerelateerd: Hoe te transformeren in een Parisienne in Five Easy Steps

Courtney: Ik heb ergens gelezen dat Fransen een groter deel van hun inkomen aan kleding spenderen dan Amerikanen, maar ik weet niet hoe feitelijk dat was. Toen ik in Parijs Engelse les gaf aan zakenmensen, merkte ik tot mijn verbazing dat sommige van mijn studenten die niet veel boven het minimumloon konden verdienen als secretaresses of receptionisten altijd eindeloos gevarieerde en samengevoegde kledingkasten leken te hebben. Maar op straat lijken de meeste Parijzenaars gewoon op "normale" mensen, zijn ze in alle soorten en maten zoals overal, en Fashion Week registreert zich nauwelijks als een evenement voor 95% van de bevolking, ondanks dat WWD of Marie Claire anders verkondigen.

Stereotype # 5: Parijzenaars ruiken / baden niet

Colette:Ik herinner me dat tien jaar geleden, voor mijn eerste reis naar Europa, ik dacht dat deze waar was. Ik nam aan dat Franse mensen, in hun baretten en matrozenhemden in zeemansstijl, terugdeinsden bij de gedachte aan de dagelijkse deodorant. Oh, hoe fout ik was. Ik weet niet zeker waar deze mythe vandaan komt, maar er zit vrijwel geen waarheid in. Fransen, met hun historische liefde voor parfum, maken zich zeker zorgen over lekker ruiken als ze de deur uit lopen. En het enige dat je kunt oplopen tot een slepende lichaamsgeur, is het feit dat de deodoranten van Frankrijk echt stinken. En niet op de olfactorische manier. Ze werken echt niet, ondanks hun claim om 48 uur lang te blijven hangen (en wie zou dan toch niet douchen, vraag je je af?)

Courtney:Interessant ... Ik heb nooit gemerkt dat Franse deodorants minder efficiënt zijn! Dit is een volkomen ongefundeerd stereotype, maar er is mij verteld dat het enige geschiedenis heeft. Pre-World War II, Parijs, zoals in heel Europa, had een zeer beperkt indoor sanitair. Dit betekende dat de meeste Parijzenaren geen toegang hadden tot badhuizen en douches in hun huizen en vaak de badkamer moesten delen met buren of openbare badfaciliteiten moesten gebruiken. Je kunt veel van deze historische gebouwen zien, genaamd les bains douches municipaux, in de stad tot op de dag van vandaag en ze worden nog steeds gebruikt door economisch achtergestelde Parijzenaars. Als gevolg hiervan bleef dit stereotype beeld van baden relatief zeldzaam, ondanks dat Parijs snel moderniseerde en na 1945 een centrum van rijkdom werd.

Stereotype # 6: Parijzenaars zijn allemaal natuurlijke verleiders

Colette: Wie heeft er niet gedroomd van een keurige Fransman, zijn weelderige lokken over zijn oor gooiend en poëzie in je oor opslaand, of de altijd charmante Franse vrouw, wiens klassieke stijl en snobisme jou in de steek laat? Wanneer je een Frans persoon vertelt dat ze wereldwijd als een van de grootste geliefden worden beschouwd, zullen de meesten in je gezicht lachen. Ze kunnen niet begrijpen hoe 'Franse zoen' het common English-lexicon is binnengegaan of waarom Franse mannen als buiten alle limieten romantisch worden beschouwd. Terwijl de Fransen houden van goede wijn en geestige gesprekken, zijn hun relatie gewoonten en beproevingen vrijwel hetzelfde als die van iemand anders.

Courtney: Eh, geen commentaar. Deze is gewoon lachwekkend.

Stereotype # 7: Parijzenaars nemen allemaal alcoholrijke lunches van twee uur

Colette:Als je de kleinere steden van Frankrijk binnengaat, kan deze gemeenschappelijke mythe waar blijken te zijn. Maar hier in Parijs heeft bijna niemand de tijd om twee uur de tijd te nemen om midden op de werkdag te dineren. Vaker wel dan niet, Parijs wordt meer als een Amerikaanse stad, het aanbieden van versnelde service of lunch deals in restaurants rond het middaguur. Fastfood wordt ook steeds populairder, met de hamburgerbusje buiten mijn werkplek om halverwege het blok halverwege de middag lijnen te zien. Vaker wel dan niet, echter, zullen Parijzenaars stoppen in een van de vele bakkerijen in de stad, een broodje pakken en onderweg eten. En hoe zit het met wijn? Drinken in de middag is minder gebruikelijk in de grote stad, maar voor degenen die ervoor kiezen om deel te nemen, wordt de praktijk zeker niet afgekeurd.

Lees gerelateerd: Amerikaanse restaurants en winkels in Parijs (waar Americana te vinden)

Courtney:Zoals met zoveel andere stereotypen op deze lijst, is hier naar mijn mening een klassenfactor in het spel. Ik heb gemerkt dat leidinggevenden en mensen die werkzaam zijn in de hogere regionen van de overheid of het bedrijfsleven, op de meeste dagen de neiging hebben om te genieten van een mooie, lange lunch ... maar je gemiddelde kantoormedewerker of leraar kost een uur of minder om een ​​boterham aan hun bureau te eten of te kletsen met collega's in de bedrijfskantine. Eén ding vind ik humoristisch-slash-irritant: Parijzenaars zullen je soms uitschelden omdat je op straat eet. Ik heb mensen sarcastisch gewenst, "Bon Appetit", terwijl ik zonder pardon een broodje afbrandde en naar mijn volgende afspraak snelde. Decorum is hier nog steeds belangrijk op een manier die ik, als native Californian, soms buitensporig vind.

Stereotype # 8: Parijzenaars zijn lui en hebben een hekel aan werken

Courtney:Deze is overduidelijk niet waar, maar je moet veronderstellingen over wat 'liefdevol werk' betekent, weggooien. Parijzenaars hebben geen protestantse werkethiek die Anglo-Saksen associëren met enthousiast zijn over iemands baan. In plaats daarvan geloven ze dat er een tijd en een plaats is voor alles. Terwijl ze aan het werk zijn, concentreren ze zich volgens dit onderzoek veel harder en zijn ze efficiënter dan Amerikanen per werkuur - en misschien wel de meest productieve werknemers ter wereld. Maar als ze spelen, spelen ze-- en schuldvrij. Ze genieten van hun vrije tijd, en ze hebben er veel van - ten minste zeven weken betaalde vakantie per jaar, voor diegenen die het geluk hebben vaste contracten te hebben. Dus je kunt jaloers zijn op de vrije tijd, maar ze lui noemen is eenvoudigweg ongefundeerd. Ik geniet nog steeds van Pink Martini's geïnspireerde lied over het onderwerp van het willen afblazen, "Je ne veux pas travailler", maar toch ...

Colette:Het is waar dat als je voor de staat werkt (in het Frans worden openbare werkers geroepenFonctionnaires) en een reguliere 35-urige werkweek hebben, ben je waarschijnlijk aan het aftellen elke laatste seconde totdat je aan het einde van de dag uit kunt klokken. In dit geval is iemand niet lui, maar haat hij eenvoudig zijn werk. Dit fenomeen is natuurlijk overal ter wereld te vinden. Maar wat betreft iedereen - in loondienst, in loondienst voor privébedrijven, enz. - verlaat u het werk pas als het werk klaar is, vooral in Parijs. Terwijl Parijzenaars over het algemeen minder werkweek van 70 uur trekken dan die van New Yorkers of Tokio-ers, werken ze als geheel langer dan wie ook in Frankrijk. Dus zoals Courtney al zei, als het tijd is om op vakantie te gaan, springen ze in de kans en denken ze geen moment na. Hier in Frankrijk werken mensen om te leven, niet om te werken. Deze waardering voor de goede dingen in het leven is wat de kwaliteit van het leven van Frankrijk zo benijdenswaardig maakt.

Stereotype # 9: Alle Parijzenaars haten Amerikanen

Colette:Er was weliswaar een beetje vijandigheid in de lucht een paar jaar geleden, tijdens de dagen van de Bush-regering en het begin van de oorlog in Irak, toen het soms net logischer leek om de Parijzenaren te vertellen dat je Canada was toen je op pad was. Tegenwoordig worden Amerikanen echter schijnbaar gezien met schijnbaar eindeloze fascinaties. Terwijl de houding van Parijzenaars tegenover Amerikanen zeker heen en weer zwaait tussen walging en jaloezie, naar obsessie en bewondering, is 'haat' een sterk woord.

Courtney:Ik denk dat de Parijzenaars vaak trots zijn op het ondersteunen van de underdog en kritiek hebben op de machten die er zijn, zo veel, zo niet de meeste, kunnen bijvoorbeeld kritisch zijn over het Amerikaanse buitenlandse beleid. Ook geloven de Fransen, net als Amerikanen, in hun eigen "exceptionaliteit". Maar ze eten ook vaker uit bij McDonald's (plaatselijk aangeduid als "MAC-Do") dan andere Europeanen, razernijen bij elke gelegenheid over hun fantastische reis naar "Le GRAHN Can-eeon" of hun roamings op Route 66, massaal naar exposities zoals het recente eerbetoon aan Bob Dylan, en hou van Amerikaanse tv-shows en blockbuster zomerfilms zoals iedereen doet. Iemand heeft eens gezegd dat Frankrijk en de VS het equivalent van een stormachtig maar zeer gepassioneerd huwelijk hebben en ik denk dat daar een kern van waarheid heerst. Een beetje rivaliteit en wrok? Soms. Maar ook veel liefde en wederzijdse bewondering.

Lees gerelateerd: Amerikaanse restaurants en winkels in Parijs (waar Americana te vinden)

Stereotype # 10: Alle Parijzenaars zijn wit en wonen ergens in de buurt van de Eiffeltoren

Courtney:Ik beschuldig filmmakers zoals Woody Allen en zijn schattige maar belachelijk onrealistische Midnight in Parijs voor het verspreiden van deze mythe. Parijs is een ongelooflijk diverse metropool met een rijke minderheid, maar het grootste deel van de stad is van werkende klasse tot middenklasse, met alle huidskleuren vertegenwoordigd en een ongelooflijke reeks talen gesproken. Ik vind het echt een schande dat diegenen die Parijs verbeelden in entertainment nog steeds een mythe propageren dat alle inwoners van de stad rond Dom Domignon drinken, Laduree macarons eten en uit het raam van hun slaapkamer naar de Eiffeltoren of de Arc de Triomphe kijken. Het is gewoon niet waar. Zelfs de geliefde Franse film, Amelie, is terecht beschuldigd van het witten van de Montmartre-wijk waarin hij zich bevindt. Het echte Parijs is veel interessanter en diverser dan deze entertainmentvoertuigen laten zien.

Lees gerelateerd: Beste ongewone, off-the-beaten-track dingen om te doen in Parijs

Colette:Ik denk dat deze mythe verder gaat dan Woody Allen. Als we films als "An American in Paris" met Gene Kelly of Audrey Hepburn in "Funny Face" bekijken, was het verheerlijkte, romantische Parijs al goed op zijn plaats. Sinds deze eenvoudige tijden is Parijs veranderd in een moderne metropool, met veel immigratie, toerisme, armoede en criminaliteit om toe te voegen aan de mix. Parijs is diverser dan het ooit is geweest, en waarschijnlijk meer dan andere grote steden in nabijgelegen Europese landen. De stad is echt kosmopolitisch en ik denk dat het op deze manier beter is.