Maverick bewijst dat de grootte er niet toe doet voor achtbanen

Staand in de schaduw van het indrukwekkende arsenaal aan sensatie van Cedar Point is Maverick relatief nietig. Met een aanvankelijke daling van 30 meter lijkt de verkorte rit te flirten met de status van "familie achtbaan", in vergelijking met de 300- en 400-voet profielen van de Millennium Force en de machtige Top Thrill Dragster van het park. Maar stats en looks kunnen bedrieglijk zijn.

Net als een cafeïnehoudende bucking bronco, laat de verrassend krachtige Maverick het nooit op. In tegenstelling tot een bronco, zullen de buckaroos aan boord van de achtbaan het ongelooflijk soepel vinden. De slanke en ritmische rit schreeuwt positief; en zijn schreeuwende ruiters oefenen steevast tien-gallon grins uit.

• Thrill Scale (0 = Wimpy !, 10 = Yikes!): 7.5
  • 70-MPU lancering, inversies, meedogenloze actie
• Achtbaan type: Gelanceerde terreinonderlegger
• Topsnelheid: 70 mph
• Hoogtebeperking: 52 inch
• Eerste valhoek: 95 graden
• Hoogte: 105 voet
• Eerste druppel: 100 voet
• Rijtijd: 2:30 minuten

Schizoïde achtbaan uit de 21e eeuw

Gevestigd in Cedar Point's Frontiertown, is Maverick een beetje schizofreen. Het op de juiste manier rustiek ogende laadstation, dat het park behield van de White Water Landing-rit die de plek bezet hield, lijkt een verlaten zagerij te zijn. Het rotswerk en het landschap, evenals de muziek in Old West-stijl die door de rij heen speelt, passen ook in het gebied. Maar de elektrisch-rode baan van de achtbaan, het nieuwerwetse magnetische lanceringssysteem en de grondig moderne acrobatiek (om nog maar te zwijgen van het prijskaartje van $ 21 miljoen) zouden het hart van een grenscockpoke een slag overslaan.

De schizoïde persoonlijkheid van de rit past bij zijn naam. Terwijl "Maverick" zich de klassieke TV Western met James Garner herinnert, zegt Cedar Point's Bryan Edwards dat het park de naam meer koos om de betekenis van non-conformiteit te gebruiken. "Na al onze recordbrekende onderzetters wilden we de verwachtingen verwarren met Maverick", zegt hij. "In plaats van hogerop te komen, hebben we met opzet deze achtbaan naar de aarde gebracht, maar dat betekent niet dat het niet in staat is om veel plezier te bieden."

Beyond Straight Down

De treinen van Maverick zijn ongebruikelijk. Blijkbaar ontworpen om te lijken op voertuigen met stoomtijd, hebben de uitgeklede auto's laaghangende zijkanten die de renner blootleggen. Elke auto heeft twee rijen en biedt plaats aan vier passagiers en elke trein heeft slechts drie auto's. Over de schouder harnassen houden de renners veilig, maar geven coaster-waaghalzen voldoende vrijheid om hun hand op te steken.

Voorafgaand aan een traditionele kettinglift, drijven lineaire synchrone motoren de trein magnetisch uit het station en de 105 voet heuvel op. Het is geen razendsnelle snelheid (die komt later), maar het is peppy genoeg om de adrenalinestoten van renners te krijgen. De eerste druppel is een doozy. Hoewel het slechts 100 voet is, houdt de nieuwe hoek van 95 graden de zaken levendig. Naar binnen gebogen, is de daling 5 graden meer dan recht naar beneden; terwijl de laatste auto de top kruist, strekt hij zich een beetje uit voor de eerste auto die door de druppel racet.

De trein dondert vervolgens rond, waardoor de rijders een panoramisch uitzicht op Lake Erie hebben en klimt op een tweede heuvel die een verbluffende paar seconden zendtijd levert. De volgende is een gedraaide hoefijzerrol die de treinen in de ene richting en vervolgens in de andere kantelt. Wilde, extreem bochtige bochten zorgen ervoor dat de trein en de passagiers aan het rijden zijn, maar de uiterst soepele achtbaan wordt nooit ruw.

Zal Maverick je duizelig maken? JEP.

Halverwege galoppeert de trein van Maverick met volle snelheid onder het laadstation en komt tot stilstand - maar slechts tijdelijk. Begeleid door het geluid van ontploffen TNT kaboliseert het uit de tunnel. Dit is misschien geen baanbrekende onderzetter, maar de 70-mph tweede lancering is niet bepaald Pony Express snelheid.

Maverick maakt een sierlijke sprong over een lagune en wordt gevolgd door enkele percussieve geisers van water. Het slingert tussen sommige "kliffen" en toeren door acrobatische manoeuvres die des te angstaanjagender lijken omdat ze zich voordoen op gevaarlijk lage hoogten. De achtbaan verdient zijn "terrein" -badge door zoveel tijd te besteden aan het knuffelen van de grond. Na een paar meer zwaar beladen, maar soepele bochten keert Maverick terug naar het station met zijn groep grijnzende ruiters.