Chasing Down Panama-hoeden in Old San Juan

Ik hoorde over deze $ 6.000 Panama-hoeden in San Juan, Puerto Rico - met de hand geweven natuurlijk (dat zou ik zeker hopen). Dit moest ik zien, ook al was het kopen van een echt een vlucht van verbeelding.

Olé Curiosidades aan de Calle Fortaleza (Fortaleza St.) in het oude San Juan is een kleine winkel met een smalle ingang aan een smal straatje. Maar de nederige toegang tart de schatten van binnen: samen met een scala aan unieke snuisterijen en verzamelobjecten (zoals de naam curiosidades zou je raden), deze winkel is gespecialiseerd in met de hand gepaste, op maat gemaakte Panama-hoeden.

Ondanks zijn naam zijn Panama-hoeden van Ecuadoraanse afkomst. Toen ze in de negentiende eeuw werden geëxporteerd, werden ze naar Panama verscheept voordat ze naar hun eindbestemmingen over de hele wereld zeilden. Dus de rest van de wereld begon Panama-hoeden te noemen.

De Panama-hoeden in Olé worden traditioneel met de hand geweven in Ecuador. In 2012 werd deze traditionele kunst van het weven toegevoegd aan de UNESCO Immateriële Culturele Erfgoed Lijsten, gecreëerd om het belang van 'ongrijpbare' of niet-materiële stukken van een cultuur te erkennen en te beschermen. Hoewel een Panama-hoed materieel is, is de methode van zijn creatie, het traditionele weefproces (dat dateert uit de 17e eeuw) dat niet.

Een Panama-hoed is de perfecte zomerdekking: licht van kleur, lichtgewicht en gemaakt van ademend stro. Maar in tegenstelling tot de zomerhoedjes waar Amerikaanse Amerikanen het meest vertrouwd mee zijn, zijn Panama-hoeden stijlvol, eenvoudig gekleed en elegant. Ze zijn als tropische fedoras.

Helaas had Olé de $ 6000-petten en de $ 4000 en $ 5000 petten verkocht. Toch bleven er - achter slot en grendel, in een glazen display - twee Panama-hoeden van $ 3.000 zitten.

"Waarom zou iemand $ 3000 voor een hoed betalen?" Fluisterde ik tegen mijn vriend. "Je zult het ontdekken als je het aanraakt," zei ze.

De winkelier bracht zorgvuldig een van de hoeden naar buiten die we moesten aanraken. Dat was aardig van haar, want het was waarschijnlijk duidelijk dat we er geen zouden kopen. Geen van onze partijen hebben het geprobeerd, maar we hebben alles wel aangeraakt. Het was ongelooflijk: soepel en fluweelachtig onder de vingers. De hoed had een mooie brede rand, woog bijna niets, maar was duidelijk sterk en duurzaam.

Als ik een extra $ 3000 had gehad, zou ik die hoed helemaal hebben gekocht.

In plaats daarvan kocht ik een hoed van $ 60, wat in vergelijking een zuinige is, maar best extravagant voor mij. Het begon als een onschuldige grap. Drie van hen in onze partij beweerden allemaal de grootste hoofden te hebben. We hadden een krachtmeting.

De winkelier wierp een blik op me, haalde een hoed tevoorschijn en legde die op mijn hoofd. Ze spijkerde het: op 59 centimeter (Amerikaanse hoed maat 7½), het was een perfecte pasvorm. Het zat stevig en soepel op mijn hoofd en was perfect voor een zonnige dag van 80 graden. Ik bewonderde mezelf in een spiegel; Ik zag er scherp uit. Ik was verkocht.

Toen ontdekte ik dat ik het kon aanpassen door te kiezen uit meer dan een dozijn hoedbanden en een selectie stijlvolle bevestigingen. Ik koos voor een hoogcontract, zwart-wit ruitpatroon en een eenvoudige cinch-sluiting.

Tegen de tijd dat we buiten de winkel stapten, was de wind zo opgepikt dat het binnen ongeveer 60 seconden na het kopen van deze prachtige, begeerde, toegeeflijke hoed, het van mijn hoofd vloog en de straten van Old San Juan in vloog. Ik hijgde hoorbaar en gaf de achtervolging. De hoed liep over de weg, buiten mijn bereik, tot hij werd getrokken onder een auto die net was gestopt bij een kruising.

Voorbereid op het ergste, slipte ik rond de auto naar waar, gelukkig, mijn mooie hoed was terug de weg in gesmeten. Het stopte even om uit te rusten in de goot en ik greep het.

Ik beschermde mijn hoed met mijn leven voor de rest van de dag. En ik heb het niet losgelaten tijdens mijn thuisreis.

Ik kijk uit naar de zomer, wanneer ik mijn hoed met trots kan dragen, de jaloezie van mijn buren, hen kan verleiden met het verhaal van hoe ik bijna een Panama-hoed van $ 60 verloor, en hoe dankbaar ik was dat ik $ 3.000 niet aan een hoed had uitgegeven die in een goot vloog.

(Voor degenen onder u die met ingehouden adem wachten op de resultaten van de grootste confrontatie met het hoofd: schandelijk, mijn hoofd was de kleinste, Charlotte was een 60, terwijl Sarah maar liefst 62 wiegde.)