Ik voer naar Cuba naar Castro's begrafenis en dit is wat er gebeurde

De zon stond nauwelijks op toen ik uit de badkamer van de jachthaven stapte en hoorde mijn buurman, Aussie, luid praten terwijl hij containers rond de achterkant van zijn zeilboot schuifelde.

"Natuurlijk ga ik! Dit is een deel van de geschiedenis! "Ik wist dat hij maar over één ding kon praten: Cuba.

'Gaat u vandaag varen voor de begrafenis van Fidel?' Vroeg ik aan Aussie.

"Ja. Het weer ziet er geweldig uit! Lichte wind uit het oosten, het zou een perfecte reis moeten zijn. "

"Kan ik komen?" Vroeg ik opgewonden om een ​​echt avontuur naar Cuba te hebben. Ik woonde al twee jaar in een zeilboot in Key West, maar ondanks het recente gemak van het Amerikaanse toerisme naar het eiland, had ik nog nooit de 90 mijl naar Havana gevaren. Mijn boot en mijn zeilervaring zijn niet alleen voor die reis gereed.

De reis was natuurlijk niet zonder zorgen. Ik was bezorgd over hoe de sfeer eruit zou zien nadat het Cubaanse volk zijn leider verloor. De regering had tijdelijk muziek en alcohol verboden en ze waren ongetwijfeld zeer alert. De reis van Key West naar Havana duurt ongeveer 14 tot 20 uur per zeilboot.

Aussie rondde een bonte bemanning Key Westers op: Franky, een visser die geen ervaring had met zeilboten; Wayne, die in de jachthaven woonde en nooit nuchter was; en Scott, een oplichter die al meer dan 20 jaar Cuba binnensluipt.

Scott vergezelde een moeder en dochter die van plan waren om via een gecertificeerd toeristisch bedrijf met een luxe catamaran te boeken, maar de boten waren uitverkocht. De twee vrouwen keken ongerust, want de dronken, slordige bemanning stapelde vispalen, dozen en andere spullen op de no-frills, 'plan b'-boot die Scott had geregeld.

We vertrokken bij zonsondergang - veel later dan verwacht - met winden die geen redelijke 9 tot 11 mijl per uur waren zoals Aussie voorspelde. In plaats daarvan waaiden ze meer dan 25 km per uur met golven van ongeveer 12 voet.

"Het is hier een beetje slordig! Geef me een sinaasappelsap! 'Riep Aussie naar Franky en Wayne, die de hele middag hadden gedronken. Ze ritselden iets in de kombuis en gaven een glas de trap op naar Aussie aan het roer, zijn gebruikelijke gescheurde stropdaskleurst-shirt klappend in de wind. Hij spuugde het sap eruit.

"Zit hier wodka in? Ik zei sinaasappelsap! "Hij liet het glas weer zakken, maar de ploegbaas zag er verward uit.

"Wat is er mis mee?" Vroeg Wayne.

"Ik weet het niet! Misschien is het te sterk? Voeg meer sinaasappelsap toe, 'Franky stelde voor niet te begrijpen waarom de kapitein een perfect goed' sap 'terugstuurde.

"Wat piept het?" Vroeg Martha, haar Boston-accent was nog steeds aanwezig. Een geluid dat leek op het gordelalarm van een auto bleef om de paar minuten afgaan.

'O, het is niets,' verzekerde Aussie haar en ik hoorde haar iets mompelen over de catamaran die ze had kunnen pakken.

Toen we de beruchte Golfstroom naderden, een krachtige warme stroming van ruw water, werd het weer steeds erger. Items vielen neer omdat de bemanning had gedronken in plaats van ze te beveiligen. Ik probeerde naar de voorhut te klimmen toen de televisie op mijn schouders neerstortte. Franky was op de ladder toen de boot gooide en hem in de muur gooide. Wayne knipte zijn hand op God wist wat en het bloedde overal. Eén toilet functioneerde niet en de stoel van de andere vloog weg.

Op dit punt zwoegten bijna alle zeven van ons over de rand van de boot, waaronder Scott die 200 keer naar Cuba was gevaren (zo zei hij).

Wayne, die mijn favoriete sandalen droeg die een paar dagen eerder op mysterieuze wijze uit de jachthaven waren verdwenen, kauwde op een sigaar en probeerde Mindy, de stille dochter van Martha, te troosten door haar te vertellen naar de sterren te kijken.

'Reik maar naar de sterren, pak ze en stop ze in je zak,' zei hij onduidelijk. "Is het niet mooi?" Vroeg hij over haar schouder wrijven.

"Raak me alsjeblieft niet aan. Ik voel me niet lekker, 'probeerde Mindy hem weg te meppen.

"Hé kapitein, de motor is oververhit," riep Franky. Ze zetten het uit en het geluid van de golven en de wind huilden luider. Ik krulde op onder de regenjas en probeerde te slapen. Ik werd wakker met een plotselinge schok toen valse golven op mijn lichaam spetterden, me helemaal in beslag genomen toen kapitein Aussie schreeuwde: "deze storm was niet in de voorspelling!"

"Ik ga mijn broek plassen!" Jammerde Martha. "Heb je een emmer?"

"Ga naar beneden en gebruik het hoofd," drong Aussie aan.

"Ik kan het niet! Het is kapot en er zitten dozen en hengels in de weg. "Proberen te plassen in het toilet was als het gebruik van de badkamer op een Amtrak-trein die zojuist ontspoord was. We waren allemaal bedekt met lichaamsvloeistoffen.

"Hé kapitein," begon Franky weer toen het piepgeluid weer afging. "De waterpomp is kapot. Overal op de vloer is water. "Nu was iedereen aan het klauteren.

De strijd ging van de ene dag op de andere door en het voelde alsof tientallen jaren voorbij gingen voordat de zon over de horizon brak en Havana aan de horizon verscheen. Het weer begon te kalmeren toen we aankwamen, kapot en gehavend, naar een sombere natie in rouw.

Langs de oevers van Marina Hemingway wachtten de Cubaanse douanebeambten, terloops luiend op stoelen onder een schaduwrijk tuinhuisje toen we de stille stad naderden. Havana was de onwaarschijnlijke kalmte na onze storm van waanzin in Key West.

Ik klauwde en kroop mijn weg naar de boeg van de boot, mijn kleren knapperig en stijf van het zoute zeewater, maar mijn sokken en schoenen waren nog steeds vochtig.Mijn huid was verbrand door het buiten wakker worden en gekneusd van de televisie die op me viel, en de geur van "avontuur" (braaksel) op mijn broekspijpen wapperde door de lucht. Terwijl ik de misselijkheid terugdeed, reed een enorm, comfortabel cruiseschip voor ons uit naar Havana, vol met goed uitgeruste passagiers.

Nadat we ons hadden gevestigd, bezocht onze groep de Plaza de la Revolucion, waar duizenden mensen bijeenkwamen om hun respect te betuigen, omdat monotone stemmen uit luidsprekers de prestaties van Fidel prezen. De meesten spraken onderling, zittend op de stoep op het plein alsof ze wachtten op een buitenfilm om te beginnen. Er werd lang gewacht om Cuba's ouderwetse Chevrolet-taxi's te begroeten en Havana was akelig rustig en kalm.

"Ik denk dat ik een cultuurschok heb", zei Mindy uit Boston terwijl we door Havana liepen. "Maar niet vanwege Cuba. De Cubanen lijken vrij normaal. Ik heb een cultuurschok vanwege de gekke Key Westers en al hun drama. "